Wie had dit ooit gedacht...
Door: Yentl
Blijf op de hoogte en volg Yentl
15 Augustus 2017 | Nederland, Venray
Mensen...
Nog 5 weken...
Dan ben ik gewoon weer thuis...
Even eerlijk, wie had dat in het begin ooit gedacht? Niemand... zelfs ik niet.
Zo'n moeilijke start gehad, zovaak mijn koffers weer in willen pakken om het eerstvolgende vliegtuig weer terug te nemen naar Nederland. Zovaak huilend achter skype gezeten met Jens en mama. Zovaak huilend aan de telefoon gehangen met Jens, mama maar ook met school.
En iedere keer wisten ze alledrie weer dingen te zeggen om mij hier te houden...
Jens is naar anderhalve week toen al hierheen gekomen om mij even een steuntje in de rug te geven, zo lief!
Daarna doorgezet en toen als 'cadeautje' van het werk een weekje naar huis gemogen (uiteindelijk 10 dagen, ivm een gemist vliegtuig ofzo...)
Na dat weekje (lees: 10 dagen) weer teruggevlogen naar Lanzarote om alles hier toch af te ronden. Natuurlijk waren die dagen erna weer moeilijk omdat je net lekker thuis bent geweest met iedereen om je heen.
Al snel daarna werden de dagen weer aftelbaar want een paar weken later kwamen mijn Gekke Jacks naar hier! Die week vloog voorbij, maar toen kwam het moment van afscheid nemen weer. Dit was zo verschrikkelijk... lieve mensen om je heen hebben en dan weer afscheid moeten nemen...
Ik heb die dagen erna heel vaak gehuild, dat ik mezelf echt weer bij elkaar moest rapen om uit bed te komen om te gaan werken.
Samen met Jens en mama toch weer de knop gevonden om mijn negativiteit om te zetten naar positiviteit.
Ondertussen zitten we op 15 augustus en kwam er afgelopen week nog een hele bijzondere verassing voor mij. We hadden het er al vaker over gehad maar de prijzen lagen veels te hoog, maar afgelopen week veraste mijn lieve schat mij met het idee om toch nog een keer over te komen voor vier dagen ivm onze verjaardagen. Al mijn emoties schoten alle kanten op. En nog steeds, terwijl ik dit typ kan ik nog steeds niet beschrijven hoe blij ik met Jens ben.
Alles wat hij voor mij gedaan heeft sinds 12 december 2015, is voor mij zo bijzonder dat ik het niet eens op papier kan zetten.
Je bent bijzonder voor me Jens! Ik hou van je!
Dus nog 9 dagen en dan is Jens weer hier. Als Jens weg is, is het nog maar 3,5 week. Dan kan ik echt langzaam mijn koffer in gaan pakken!
Ik kan dit verslag niet afsluiten zonder ook mama in het bijzonder te bedanken!
Mama heeft het deze afgelopen 4,5 maand ook niet makkelijk gehad.
Ik ben zo trots op haar! Over 5 weken kan ik eindelijk samen met mama weer kopjes thee drinken op de bank, wat kijk ik daar naar uit!
Dankjewel mama, dat ondanks jou drukke schema je altijd tijd voor me maakte. Al was het maar via whatsapp of een snel telefoontje of een echt uigebreid gesprek via skype. Het deed me altijd goed.
Natuurlijk zijn er veel meer mensen die ik wil bedanken! Rosan, Milan, Noud, Daan, Sharon, Bram, Tante Wilma, Oeschi, Maud, Opa en Oma, Jacqueline en Willy en mevrouw Tans van school die mij vanuit Nederland altijd gesteund hebben. Er zijn natuurlijk veel meer mensen die mij lieve appjes hebben gestuurd maar als ik iedereen moet gaan bedanken wordt dit verslag echt te lang! Maar natuurlijk vond ik al jullie berichtjes ook hartstikke lief!
Echt als aller aller aller aller aller laatste zijn er nog 5 mensen die ik in het zonnetje wil zetten: Danny, Milou, Joyce, Maxime en Romany. Deze lieve mensjes hebben mij zo erg geholpen hier, ik kon altijd bij ze terecht als het even niet goed met me ging! Dankjewel schatjes! Dit zal ik nooit vergeten!
Doei lieve mensen! Of wat we hier altijd zeggen: CHALLAS!
Tot snel!
Nog 5 weken...
Dan ben ik gewoon weer thuis...
Even eerlijk, wie had dat in het begin ooit gedacht? Niemand... zelfs ik niet.
Zo'n moeilijke start gehad, zovaak mijn koffers weer in willen pakken om het eerstvolgende vliegtuig weer terug te nemen naar Nederland. Zovaak huilend achter skype gezeten met Jens en mama. Zovaak huilend aan de telefoon gehangen met Jens, mama maar ook met school.
En iedere keer wisten ze alledrie weer dingen te zeggen om mij hier te houden...
Jens is naar anderhalve week toen al hierheen gekomen om mij even een steuntje in de rug te geven, zo lief!
Daarna doorgezet en toen als 'cadeautje' van het werk een weekje naar huis gemogen (uiteindelijk 10 dagen, ivm een gemist vliegtuig ofzo...)
Na dat weekje (lees: 10 dagen) weer teruggevlogen naar Lanzarote om alles hier toch af te ronden. Natuurlijk waren die dagen erna weer moeilijk omdat je net lekker thuis bent geweest met iedereen om je heen.
Al snel daarna werden de dagen weer aftelbaar want een paar weken later kwamen mijn Gekke Jacks naar hier! Die week vloog voorbij, maar toen kwam het moment van afscheid nemen weer. Dit was zo verschrikkelijk... lieve mensen om je heen hebben en dan weer afscheid moeten nemen...
Ik heb die dagen erna heel vaak gehuild, dat ik mezelf echt weer bij elkaar moest rapen om uit bed te komen om te gaan werken.
Samen met Jens en mama toch weer de knop gevonden om mijn negativiteit om te zetten naar positiviteit.
Ondertussen zitten we op 15 augustus en kwam er afgelopen week nog een hele bijzondere verassing voor mij. We hadden het er al vaker over gehad maar de prijzen lagen veels te hoog, maar afgelopen week veraste mijn lieve schat mij met het idee om toch nog een keer over te komen voor vier dagen ivm onze verjaardagen. Al mijn emoties schoten alle kanten op. En nog steeds, terwijl ik dit typ kan ik nog steeds niet beschrijven hoe blij ik met Jens ben.
Alles wat hij voor mij gedaan heeft sinds 12 december 2015, is voor mij zo bijzonder dat ik het niet eens op papier kan zetten.
Je bent bijzonder voor me Jens! Ik hou van je!
Dus nog 9 dagen en dan is Jens weer hier. Als Jens weg is, is het nog maar 3,5 week. Dan kan ik echt langzaam mijn koffer in gaan pakken!
Ik kan dit verslag niet afsluiten zonder ook mama in het bijzonder te bedanken!
Mama heeft het deze afgelopen 4,5 maand ook niet makkelijk gehad.
Ik ben zo trots op haar! Over 5 weken kan ik eindelijk samen met mama weer kopjes thee drinken op de bank, wat kijk ik daar naar uit!
Dankjewel mama, dat ondanks jou drukke schema je altijd tijd voor me maakte. Al was het maar via whatsapp of een snel telefoontje of een echt uigebreid gesprek via skype. Het deed me altijd goed.
Natuurlijk zijn er veel meer mensen die ik wil bedanken! Rosan, Milan, Noud, Daan, Sharon, Bram, Tante Wilma, Oeschi, Maud, Opa en Oma, Jacqueline en Willy en mevrouw Tans van school die mij vanuit Nederland altijd gesteund hebben. Er zijn natuurlijk veel meer mensen die mij lieve appjes hebben gestuurd maar als ik iedereen moet gaan bedanken wordt dit verslag echt te lang! Maar natuurlijk vond ik al jullie berichtjes ook hartstikke lief!
Echt als aller aller aller aller aller laatste zijn er nog 5 mensen die ik in het zonnetje wil zetten: Danny, Milou, Joyce, Maxime en Romany. Deze lieve mensjes hebben mij zo erg geholpen hier, ik kon altijd bij ze terecht als het even niet goed met me ging! Dankjewel schatjes! Dit zal ik nooit vergeten!
Doei lieve mensen! Of wat we hier altijd zeggen: CHALLAS!
Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
